خاطره ها ی ماندگار در باور روزگار( تلخند)

آغازترین پایان؛ وقتی قرار است دست به قلم ببریم و سخن را با( نبش قبر تهی از سرشار) شروع کنم نمی خواهم بر نگفته هایم تاسف بخورم ، ازروزی که شروع به نوشتن کردم با واژاه( به من چه) بیگانه شدم . بنده نه ادیبم ، نه مفسرم و نه کارشناس فقط از آنجا که خود را مسئول می دانم ناچارم انتقاد کنم  و باور دارم که بجای منتقد بنده را مغرض و نوشته ها را عناد می خوانند