و قالوا ربنا انا اطعنا سادتنا و کبراءنا فاضلونا السبیلا.
و کافران و گنه کاران و مجرمان گفتند : خدایا ! همانا ما پیروی و اطاعت کردیم راه و روش و گفته های رؤسا و بزرگان خود را در حالیکه آنها در حقیقت ما را از راه بدر کردند و اینگونه بیچاره شدیم.؟!؟
قرآن کریم جزء ۲۲ سوره احزاب آیه ۶۷٫
در خانه وقتی دو تا بچه با هم دعوا می‌کنند معمولا پدر و مادر به آن بچه که بزرگتر است می‌گویند : شما رعایت کن؛ شما ملاحظه کن؛ شما کوتاه بیا چون از شما انتظار بیشتری می‌رود. شما تجربه ات بیشتر است و عقلت بیشتر کار می‌کند و…
در جامعه نیز وقتی یک رئیس جمهور؛ یک وزیر؛ یک نماینده مجلس و… یک حرکتی می‌کند و حرفی می‌زند و دستوری می‌دهد؛ مردم هم می‌گویند خوب ایشان گفت و حتما صلاح و مصلحتی را می‌دانستند و بهتر از ما به مسائل و مشکلات آگاهی دارند و…
حضرت ابراهیم علیه السلام نیز بت ها را شکست و تبر را بر دوش بت بزرگ گذاشت و از ایشان سوال کردند که شکستن بت‌ها کار شماست!؟! فرمود چرا از بت بزرگ نمی‌پرسید؛ شاید هم کار بت بزرگ باشد.
در جاهای دیگری هم بحث بزرگترها و جایگاه آنان و مقام آنها در نزد جامعه و… بسیار مطرح شده و حقیقتا جای تأمل فراوانی دارد.
اما بزرگ کیست و بزرگی به چیست؟!؟ آیا بزرگی به قد و قامت و به سن و سال است یا به عقل و شعور؟ آیا بزرگی به مقام و منصب است یا به شخصیتی کاریزماتیک و توانمند در حل مسئله؟ آیا بزرگی به زور بازو ست یا به میزان درک و فهم و گذشت یا به ثروت و بنیه مالی و… ؟
آنچه مسلم است هر جامعه ای اعم از کوچک یا بزرگ نیازمند یک بزرگ است. بزرگی که فرهیخته و اندیشمند باشد. قدرت تشخیص خوب از بد و قدرت تجزیه و تحلیل داشته باشد. آینده نگر و دور اندیش باشد. منافع جمعی را بر منافع فردی ارجح بداند. عادل و با انصاف؛ حق جو و حق گو باشد. مدیریت بفهمد؛ اقتصاد بفهمد؛ سیاست داشته باشد. جامعه شناسی بداند. شجاع و باهوش و خلاق باشد. در تصمیم گیریها و تصمیم سازی‌ها حب و بغض ها و امیال شخصی را دخالت ندهد. انتقاد پذیر و اهل تحول و نوآوری باشد. روابط عمومی خوبی داشته و مردم دار باشد. صبور؛ باگذشت؛ مهربان و بخشنده باشد. مسئله محور باشد و بر مدار عقلانیت حرکت کرده و از هیجان کاذب و تعصب بیجا بدور باشد. اهل صلح و صفا و کار خیر باشد. به آموزش و آگاهی و دانایی توجه خاص داشته باشد. یاور مظلوم بوده؛ ظلم ستیز و عدالت گستر باشد. خدا محور و خدا ترس باشد. حلام و حرام الهی را رعایت کند. مدیریت زمان؛ مدیریت بحران بداند و یک استراتژيست ماهر باشد. بزرگ کسی است که نجات دهنده بوده؛ راهگشا باشد و فکر و ذکرش؛ رفاه و آسایش و آرامش و سلامت دیگران باشد. بزرگ کسی است که اهل باند بازی و فامیل بازی و قبیله گرایی نباشد. زلال و شفاف و پاسخگو باشد. و…
شاید پیدا کردن یک بزرگ با این ویژگی‌ها و اوصاف کمی سخت و یا دور از ذهن باشد اما مهم این است که در هر کجا و هر محفل و هر اجتماعی؛ کسی را به بزرگی برگزینیم و قبول کنیم و اطاعت و پیروی کنیم که بهترین بهترینها باشد تا روز قیامت بتوانیم جواب خدا را بدهیم.
چهارده فروردین ۱۴۰۳
حسن خسروی.
