در باب وظایف و ماموریت‌های روابط عمومی ؛ نظرات بسیار زیادی مبتنی بر فرهنگ اجتماعی و سازمانی هر کشور بیان شده که مخرج مشترک همه آنها به نظر میرسد سه مفهوم استراتژیک : مسئولیت اجتماعی؛ حقوق شهروندی و سرمایه اجتماعی باشد.
به عبارت دیگر؛ برآیند عملکرد هر روابط عمومی در هر کشوری می‌بایست منجر به انجام مسئولیت اجتماعی افراد و سازمان‌ها؛ بستر سازی؛ آموزش و نهادینه کردن حقوق شهروندی و نهایتا؛ ارتقاء سرمایه اجتماعی در دوشاخه اعتماد سازی و امید آفرینی و هم چنین افزایش مشارکت شهروندان نسبت به ایفای نقش در تحقق و استمرار حکمرانی شایسته گردد. در این میان؛ تمام آیین نامه ها و قوانین و مقررات ساختاری و وظیفه ای روابط عمومی ها نیز می‌بایست همگام و در راستای پیاده سازی و اجرای بهینه موارد مذکور باشند . علت عدم تحقق چنین رویکردی تاکنون این بوده است که متاسفانه برنامه های پنج ساله توسعه کشور ؛ پیوست روابط عمومی نداشته اند و تقریبا تمام مواد و مفاد و تبصره های برنامه های پنج ساله توسعه عاری از نگاه استراتژیک به روابط عمومی بوده و این ضعف بزرگ باعث شده تا علاوه بر نادیده گرفتن نقش مهم و سازنده روابط عمومی ها در برنامه های توسعه ای؛ این بخش نتواند به سایر قسمتها و واحدها آن چنان که باید و شاید سرویس دهی مطلوبی داشته باشد. گذشته از نهاد مجلس شورای اسلامی و مرکز پژوهش‌های وابسته به آن که بدلیل عدم تخصص نمایندگان و مدیران ذیربط ؛ کاری برای روابط عمومی ها نکرده اند؛ متاسفانه شاهدیم که در یک نهاد بالادستی مهم نظیر مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز هیچ تفکر مثبت حرفه ای راهگشایی نسبت به نقش و تاثیر روابط عمومی ها در شتاب دهی به برنامه های کلان توسعه ای وجود ندارد. اکنون که در صدد تدوین و تنظیم و تصویب برنامه هفتم پنج ساله توسعه اقتصادی اجتماعی و فرهنگی کشور هستیم بسیار لازم و ضروری است تا با دعوت از اندیشمندان؛ صاحب نظران و پیشکسوتان عرصه روابط عمومی و ارتباطات کشور بتوانیم آنچنان ظرفیت و پتانسیل برنامه هفتم را بالا برده و تقویت کرده و جامع و مانع بنویسیم که در نهایت ؛ مراد لازم و کافی از مسئولیت اجتماعی؛ حقوق شهروندی و سرمایه اجتماعی حاصل شود.
حسن خسروی.
