تقریباً تمام انقلاب های برنامه ریزی شده ی در طول تاریخ، با دو چالش سخت، مواجه بوده اند!
چالش اول، فتح و ظفر و به پیروزی رسیدن تحول گرایان انقلابی، در مبارزه با کسانی است که اصرار به سکون و پایائی وضع موجود داشته اند.
و چالش دوم، حفظ و استمرار انقلاب و جلوگیری از بازگشت به روال و منوال قبل از آن بوده است!
چه بسا در این بین صعوبت و پیچیدگی چالش دوم بیشتر از مورد اول است و همیشه انقلابیون واقعی در مواجهه با بازگشت از آرمانخواهی های پسا انقلابی با مشکل جدی روبرو بوده اند…
انقلاب اسلامی ایران نیز از این موارد استثناء نبوده و شاید دلیل اصلی ترسیم گام دوم انقلاب توسط مقام معظم رهبری، نشأت گرفته از این واقعیت باشد.
علت اصلی این توانفرسایی، وجود دو دسته از کسانی است که؛ با ریاکاری و تزویر قصد دارند تمام عایدی های مادی انقلاب اسلامی را به نفع خود مصادره نمایند و خود را مالک آن قلمداد کنند!
انقلابی نماهای ظاهرالصلاحی، که اینبار همان ویژگی های قبل از انقلاب را با لعاب تازه تری همراه با تظاهر، به خورد مردم می دهند. و قصد دارند خط ویژه ای از انحصارطلبی و ویژه خواری را برای خود و اطرافیانشان دایر کنند و اینطور وانمود می شود که؛ اگر کسی در چهارچوب منفعت طلبانه آنها نباشد، ضدانقلاب است!
این یکی شامل دسته ای از صاحبان زر و زور و تزویر اند که به منافع مشترک اقتصادی و سیاسی وصل هستند و آن دیگری، شامل باج خواهان مزّوری است که با دایر کردن خط به اصطلاح مطالبه گری، از عدم بصیرت و آگاهی برخی دیگر از نیروها سوء استفاده کرده و خواسته های نامشروع و غیرقانونی خود را در لوای ارعاب و تهدید دسته اول، ریزه خواری می کنند!
دسته دوم را اِبن حر های زمانه می دانم که از انقلاب و انقلابی گری و مطالبه گری، به دنبال غنائم جنگی هستند…
اما معیار و شاخص شناسایی هردوی اینها، قانون و شرع است!
این نوشته؛ مترتب بر نفی مطالبه گری نیست!
چراکه بُن مایه انقلاب و انقلابی گری، همانا مطالبه گری صحیح و سالم است.
مطالبه گری که؛ اساس آن بر تأمین منافع عمومی و رعایت مقتضیات شرع بنا نهاده شده، نه تنها تداوم گر انقلاب اسلامی است، بلکه اقامه کننده ی یک واجب شرعی تحت عنوان امر به معروف و نهی از منکر نیز می باشد!
اما دستورات الهی و بیانات انوار از معصومین علیهم السلام، برای همین فریضه واجب الهی، یعنی امر به معروف و نهی از منکر، چهارچوب مشخصی را ترسیم کرده است که نیازمند به مطالعه و کارسازی دارد.
امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند:
«وَ مَا أَعْمَالُ الْبِرِّ كُلُّهَا وَ الْجِهَادُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ عِنْدَ الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيِ عَنْ الْمُنْكَرِ إِلَّا كَنَفْثَةٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ»
و امربه معروف را از هر جهادی بالاتر دانسته اند…
اما از امر به معروف بالاتر، گفتن سخن حق است!
فحاشی و بد دهنی و هیاهو، و حیثیت خانوادگی افراد را نشانه رفتن، هیچ سنخیتی با مطالبه گری حق ندارد!
الا اینکه افرادی بخواهند با جنجال، سهم خواهی بیشتری از غنائم داشته باشند!
مطالبه گران خود باید مصداق عینی معروفی باشند که بر آن آمر هستند و از منکراتی که ناهی آنند دوری گزینند و نه تنها مستند و مستدل بر بیان خواسته های حق پافشاری کنند، بلکه اهل سازش و طمع ورزی نیز نباشند.
مطالبه گری صحیح مبتنی بر چند خصوصیت اجتناب ناپذیر است.
اینکه بدانیم چه چیزی را از چه کسی و با چه روش و ابزاری، در چه زمانی مطالبه کنیم، بسیار مهم است!
به این نکته نیز توجه کنیم که؛ در زمانیکه حکومت اسلامی پابرجاست، اولویت اول مطالبه گری و انقلابی گری، مراجعه به مراکز قانونی و نظارتی است و اگر بنا باشد بدون در نظر گرفتن ابزار پیش بینی شده در قانون، افراد را به مَسلخ مطالبه گری ببریم، سنگ بر سر سنگ بند نخواهد شد.
حجت اله صارمیان
