دهم محرم ( عاشورا ) سال شصت و يک هجري قمري ، هواي گرم مهر ماه ، سرزمين سوزان کربلا و اين حسين بن علي است (لشگر حق ) در مقابل هزاران نفر دشمن خدا ( لشگر باطل ) . و اينک تصويري از صحنه جنگ و نبرد ، الله اکبر ، الله اکبر . وقتي كه امام حسين (ع) در اثر پيكار جوانمردانه با دشمنان حق و حقيقت ، زخمهاي فراوان بر تن مباركشان وارد شد، سنان بن انس نيزه اي بر جسم شريف حضرت زد . صالح بن وهب يزني ، نيزه اي به پهلوي حضرت فرو نمود و امام از اسب ، روي گونه راست بر زمين افتاد و امام حسين (ع) در اين حال مي فرمود : بسم الله و بالله و علي مله رسول الله و … . گويند : شمر خطاب به ياران خود فرياد زد : اي سربازان! براي اين مرد (يعني حسين بن علي) چه انتظاري مي بريد؟ بكشيد او را . و آنجا بود كه از هر سو بر پيكر مبارك ابي عبدالله حمله كردند. واي چه كردند با فرزند فاطمه و علي ؟ لا اله الا الله ، لا اله الا الله ، شيخ مفيد (ره) مي گويد : زرعه بن شريك ، دست چپ امام را قطع کرد و ضربتي به شانه اش زد كه به صورت افتاد . شمر پياده شد سر مبارك امام را از تن جدا كرد و تحويل خولي اصبحي داد. الا لعنه الله علي القوم الظالمين . راوي گويد: در آن هنگام كه سر مقدس حسين (ع) را از تن جدا مي كردند ، گرد و غبار سياه و تاريكي به فضا برخاست و باد سرخي وزيد كه چشم، چشم را نمي ديد و لشگريان گمان بردند كه عذاب الهي نازل شده است . راوي گويد : پس از شهادت امام حسين (ع) ، لباسها و جامه هاي تنش را ربودند و همه چيزش را غارت كردند. پيراهنش را اسحاق بن حيوه حضر مي ربود، آن فرد به عذاب الهي يعني مرض پيسي گرفتار شد و موهاي تنش ريخت . لباس ديگر امام را بحر بن كعب تميمي ربود و روايت است كه اين فرد نيز زمين گير شد و پايش فلج گرديد. عمامه امام را اخنس بن مرثد حضر مي برد و بر سر نهاد و كور شد . نعلين امام را اسود بن خالد برد. انگشتر امام را بجدل بن سليم كلبي با انگشت بريد و برد. مختار كه او را گرفت ، دست و پايش را بريد و در خون خود غلطيد تا مرد . به ابي انت و امي يا حسين . سر سبط رسول خدا را با تيغ تيز بريدند و بر نيزه هاي بلند افراشتند و در شهرها ميان بندگان خدا گردانيدند و خيمه هايش را آتش زدند و خاندانش را با وضع اهانت آميزي به اسارت بردند و بر شترهاي بدون جهاز سوار كردند و آنان را كتك زدند و هلهله كردند و ستمها نمودند، با آنكه مي دانستند اينان ذريه پيغمبر خدا هستند. واي چه كردند با بهترين بندگان خدا اين نامردمان پست و پليد . دستان ابوالفضل جدا ، پيكر علي اكبر پاره پاره ، خون گلوي علي اصغر بر زمين ، حسين زهرا بي سر گوشه اي افتاده ، كودكان به هر سو دوان دوان و پريشان ، زنان شيون كنان ، جسم مطهر شهيدان و ياران ، چاك چاك و قطعه قطعه ، خيمه ها سوزان ، گرد و غبار بر آسمان ، خدايا اين چه صحنه اي است ؟ الله اكبر ، الله اكبر . گويند : اسب امام حسين (ع) شتابان به سوي خيمه ها مي آمد و شيهه مي كشيد و مي گريست . زنان حرم ، چون اسب را غرقه به خون ديدند و زينش را واژگون ، از سراپرده بيرون شدند و فرياد سر دادند: وا محمداً ، وا محمدا واحسينا ، وارد شده كه اسب آنقدر سر خود را بر زمين كربلا كوفت تا جان داد. امام صادق(ع) مي فرمايد: در بدن امام حسين ۳۳ جاي نيزه و ۳۴ برش شمشير و جراحتهاي فراوان وجود داشت. پدر و مادرم به فدايت يا حسين . راوي گويد : سپس عمربن سعد در ميان يارانش جار کشيد ، چه کسي داوطلب است که با اسب بر بدن حسين بتازد ؟ گويند : ۱۰ نفر داوطلب شدند و بدن حسين عليه السلام را با سم اسبان خود لگدكوب كردند تا سينه و پشتش را كوبيدند. ابوعمرو زاهد گويد : در حال اين ۱۰ نفر داوطلب مطالعه و تامل كرديم و يافتيم كه همه زنازاده بودند. مختار همه آنها را گرفت و دست و پايشان را به نرده هاي آهني بست و اسب بر پشت آنها تاخت تا هلاك شدند. (تلخيص از كتاب در كربلا چه گذشت. نوشته مرحوم حاج شيخ عباس قمي (ره) ) .
خدايا ما را با قرآن و عترت زنده بدار . خدايا ! ما را با قرآن و عترت بميران . خدايا ! ما را با قرآن و عترت محشور فرما .
نثار روح شهيدان و در گذشتگان بخوانيد فاتحه مع الصلوات
حسن خسروی
