اشتباه است این گمان که دولتها، علیالاطلاق موظف به موعظه و اندرز و نصیحت جوانان برای رویآوردن به ازدواج هستند.
دولتها علی الاصول موظف به ساماندادن اقتصاد، ایجاد اشتغال مولد و پایدار و بازگرداندن معادله از دسترفته میان درآمد و هزینه زندگی شهروندانند.
وقتی ۴۰ درصد جوانان تحصیلکرده بیکارند و بخش بزرگی از شاغلان نیز توان تعادلبخشیدن به دخل و خرجشان ندارند، چگونه دولتها به خود اجازه میدهند که چشم بر این واقعیات عینی روشن ببندند و زبان به پند و اندرز بگشایند؟