حسن یزدانی و حقیقتی که در بلگراد آشکار شد؛ شکست، هزینهٔ دروغ

«وقتی حقیقت آزار دهنده می‌شه، دروغ می‌گیم و دروغ می‌گیم تا جایی که دیگه یادمون نمیاد حقیقتی هم وجود داشته، اما حقیقت هنوز اونجاست. هر دروغی که می‌گیم یه بدهی به حقیقته که دیر یا زود باید اون بدهی پرداخت بشه. هزینه دروغ چقدره؟ این که ما اونو با حقیقت اشتباه بگیریم خطرناک نیست، خطر واقعی اینه که اگه زیاد دروغ بشنویم دیگه حقیقت رو تشخیص نمی‌دیم.» این گزاره، ماندگارترین دیالوگ‌ِ سریال «چرنوبیل» از زبانِ «والری لگاسف» -شیمی‌دانِ روسی- است، روایتی از ساخته «یوهان رنک» که شاید بی‌ربط با شکستِ سنگینِ حسن یزدانی نباشد.
«دیوید تیلور» با شایستگی طلایِ جهانی بلگراد را به سینه زد تا نشان دهد، حسن آقای ما، دیگر نفرِ اول وزن ۸۶ کیلوگرمِ کشتی آزاد نیست. آمریکایی فاتحِ نبردِ پنجم شد، چرا که همانندِ سه‌پیروزی پیشین، کیفیتِ بالاتری نسبت به قهرمانِ ما داشت، این‌بار هم تاکتیک‌پذیرتر عمل کرد، زورش چربید و بر فرازِ سکوی قهرمانی جهان ایستاد. هر چند پذیرفتنِ این‌حقیقت همچنان برای ما دشوار خواهد بود، آن‌هم زمانی که صحبت از جواهری چون یزدانی‌ باشد؛ قهرمانِ ۸ مداله جهان و المپیک که شبیه‌ترین ورژن به پهلوان‌ِ افسانه‌ای کشتی‌ ایران، آقا تختی است.
اما ما سالیانی‌ست در کشتی از ترسِ مواجهه با حقیقت، به دروغ گفتن عادت کرده‌ایم و حالا هم با تحملِ شکست‌ باید هزینه‌های آن را پرداخت کنیم، دیگر در حضورِ روسیه و آمریکا قدرتِ اول کشتی جهان نیستیم، اما مرغوبیتِ شیرِ مادر و نانِ پدر را بمانندِ غیرت و تعصبِ ایرانی در نتیجه‌گیری موثر می‌دانیم و همچنان قدرتمندانه هیچ شکستی از ارزش‌های‌مان کم نمی‌کند، در شرایطی که کشتی همانندِ دیگر ورزش‌های دنیا توسعه پیدا کرده و به اندازه‌ی پرداختن به کشفِ استعداد و تمرین، نیازمندِ علم است؛ علمِ «مدیریت»، «آنالیز» و «کوچینگ» که در رقابت‌های جهانی امسال از آن بی‌بهره بودیم و عمده‌ضعفِ تیم‌های ملی‌مان به رویکردِ ضعیفِ کادرفنی و متولیانِ این‌رشته در فدراسیون بازمی‌گردد.